2022-05-17 11:17:21
Жазушылар алаңындағы ойлар.
Уа адамдар, тыңдаң мені датым бар.
Оқып берер өлең деген хатым бар.
Тасталқан қып жібереді санамды,
Тасқа айналған аты әйгілі ақындар.
Тас көшелер, тас мүсіндер тас қала,
Тас үстінде қиял сүрмек жас бала.
Топырақтан жаралсақта әуелі,
Қол созбадық қара тастан басқаға?
Орнатылған ұлыларға данаға,
Тас мүсіндер, тыным бермес санама,
Таста төзім болатыны ақиқат,
Бірақ онда сезім деген бола ма?
Мейлі қойшы, ол қиялдың шатағы.
Мендік ойлар кіл шатасып жатады.
Бірақ маған мүсіндердің аязда,
Қар да мұз да жаурағаны батады.
Тірісінде алмасақта батаны,
(Зияраттаймыз тас мүсінді атаны...)
Бірақ маған жазира да жаз айы,
Күнге - аптапқа күйетіні батады.
Жердің үсті, аспан асты сарайдың,
Жұмбақ маған алда келер әр ай - күн.
Ұлылардың бейнесіне айналған,
Тастарға да аянышты қараймын.
Мынау басқа келсе де ой не түрлі,
Жеткізе алмай келем оны өтімді.
Тірісінде жаурағанын жанының,
Ескерткіштер ескертетін секілді.
Қиялымның қанатының астына тағы бір ой бекінді.
Мейрамбек Абдіқалиев
121 views08:17