2021-10-17 13:49:35
КАЛЬМАР ОЙЫНЫ
Зымырап келеміз, арынымыз қатты. Қатты жүрейік деген ешкім жоқ еді о баста. Бәріміз жармасқан кезде, өмірдің арбасы өзінен өзі қатты кетіпті. Сірә, о баста біреу жалғыз озбақ болды, бірақ біз мінгесіп үлгердік.
Ара-тұра, арба секірген кездерде, мұрттай ұшқандарды көреміз жолда. Ішімізде бірдеңе кілт етеді, аяныштың соңғы қалдықтары шайқалып, жүрекке тиеді. Бірақ, "құдай аясын де мұндайға!" деп, әжемізден бастап үйреткен. Аштықтан, жоқтықтан зәрезап болған ата буын, мейірімнің кесірі өзіне тиер деп, осындай сөз шығарған.
Адамдықтың қалған-құтқаны жаныңды бәрібір жейді, бірақ аяған сайын, арбаға жармасқан қолыңды сығымдай бересің. Ананың орнында жатқаннан, арбада отырып уайымдаған жақсы деген жымысқы да арсыз түйсік екен сүйтсең, қолыңды қарыстыра беретін. Қасыңдағылар да кісілік азапта келеді, сосын ба, әйтеуір біреу: " қолында болды ғой бәрі, өзі ғой...", "не шара...", "айттық қой, далада қаласың деп..." деген сөз бастаған. Аздан соң өзің соларға қосылып, ақыры жығылғанды жазғыра бастайсың.
Зымырап келеміз, арынымыз қатты...
90 viewsYerlan Ospan, edited 10:49