2022-06-20 18:10:28
− Ал енді, мен майданнан мүлде қайтқан жоқпын, – деді Батыр.
− Аз күн демалыс алып келдім. Мен майданда жүргенде, әкем Момыш қайтыс болыпты. Соған құран оқиын деп келдім.
Содан соң көптің ішінен біреуді іздегендей, үп-үлкен шоқтай көздері жарқ-жұрқ етті.
− Дошанай! Дошанай көке, қайдасың! – деді. Басында қазандай дөңгелек қара бөркі бар, аппақ қудай сақалы көлкілдеген Дошанай атамыз:
− Мен, мен мұндамын, Бәужан қарағым, – деп, даусы дірілдеп, орнынан әрең тұрды.
− Бауырың Момыш өлгенде, басына құран оқымапсың, оның қалай? – деп ақырды Бауыржан.
− Қатты боран болды, қарағым, ауыл арасы едәуір, үйден шыға алмай қалдым, табан аяқ боп қалдым, Бәужан қарағым, кешір мен бейбақты, – деп, Дошанай атам еңкілдеп жылап жіберді.
Ол кезде өлген адамға құран оқып, дұға қылатын заман ба? Құран оқығаныңды көрсе, ана Жуанқұлдар табанда түрмеге апарып тықпай ма? Мына Батыр соны да білмей ме?
Ай мен Айша
Шерхан Мұртаза
Бауыржан Момышұлы өз ауылына бірер күнге демалысқа келгендегі ниеті әкесінің қабіріне құран оқу болыпты. Балалардың ата-анасының алдындағы бір борышы дұға оқу болса керек-ті.
#Ұлттықкод
197 views15:10