2021-05-09 06:38:16
1942-жыл, Советтик армия Сталинград үчүн баатырларча салгылашып жаткан учуру. Калктын бир бөлүгү эвакуацияланган. Ата-энеси каза болгон уул-кыздар көп эле. Жетимдерди балдар үйүнө жөнөтүштү, бирок жаштардын бардыгы шаардан кетүүнү каалашкан жок. Көпчүлүк Кызыл Армиянын жоокерлерине ар тараптуу жардам көрсөтүүнү каалашкан.
Медайым Василиса ооруканалардын биринде иштеген. Кыз медициналык университетти бүтүрө албай, фронтко жөнөтүлгөн. Ал ар дайым капаланып, согуштун коркунучун көрүп, коркуп турду.
Бир жолу Степа аттуу 7 жаштагы бала ооруканага келсе,
Василиса: “Бул жерде эмне кылып жүрөсүң? Ата-энең кайда? Бул жерде кооптуу!"
Олуттуу караган бала медайымды карап: -Атам Фрицтер ( фашисттер) менен согушуп жатат, а апам уктап жатати. Балким согуш бүткөндө ал ойгонот . Мен сизге жардамга келдим, балдар үйүнө баргым келбейт »,-деди.
Кыз жылмайып: -Кандай олуттуу! Бирок сен дагы деле кичинекейсин жана араң эле турасың . Сени тамактандырып, штабга өткөрүп берейин." Василиса анын эч кими калбаганына кейип турду. Атасы фронттон келбедида мүмкүн, а апасы эчак эле каза болуп калган.
Стёпа Василисага чуркап барып, аны штабга өткөрүп бербөөнү суранып жалбарып баштады.
«Мен чоң адаммын! А сиз буга ынанасыз! ”- деди жигит. Кыздын жүрөгү опкоолжуп, баланы ооруканага уулум деп таштаттырды.
Бир жума өттү, Степан жаракат алгандарды тазалап, жууп, тамак-аш жана суу ташып жардам берди.
Бири күнү жигит бир нече күн бою дайынсыз жоголгондон кийин, Василиса аны өлдү деп ойлоп, өзүнө орун таба алган жок. Бактыга жараша, Степан кайтып келди, бирок куру кол эмес. Ал бир нече банка немец тамагын жана нанын алып келген. Баланын колунан кан агып жатты.
"Сен кайда элең? Колуңда менен эмне бар? Сен мага эч нерсе айтпай кеткениң үчүн жазаланасын! >>, - деди медайым коркутуп-үркүтүп, бирок ичинде кубанып турду. Стёпа ал үчүн эң жакын адамдай болуп калды.
Степан Германиянын талкаланган автоунаасына туш болгонун, анын ичинде тамак жана нан таап алып, сыныктардан (осколки) жарадар болгонун айтты.
Акырында ал: “Мен сага чоңойдум деп айттым! А сен ишенбедин! "деди сыймыктана.
Василиса менен Степан согушту башынан өткөрүштү. Андан кийин кыз жигитт алып, экөө татыктуу жана бактылуу өмүр сүрүштү.
Бул бир мед айым менен кичинекей баланын башынан өткөргөн бир нече күндүк окуялары болду. Чынында окуяны окуп жатып жүрөгүм элжиреп кетти. Василиса менен Степандай болгон канча аял, канча бала, канчалаган бей күнөө эл башынан кандай гана кыйынчылыктарды өткөрбөдү. Алардын ар биринин өмүр таржымалын, кыйынчылыгын окуп, угуп жатып көзгө жаш албай эстөө мүмкүн эмес. Алардын ар бир кылган аракети тынчтык, бейкутчулук үчүн болду.
Биз азыркы күндө кандай жыргалчылыкта жашап жаткан болсок бул алардын эмгегинин, көргөн кыйынчылыгынын жемиши. Ар бир өткөргөн бейкут турмушубуздун кадырын билели. Андай күндөргө туш болбоо үчүн аракет кылып, элибиз жерибиз үчүн кызмат кылалы. Кудайдан тынчтыкты сурап дуба кылалы.
Эч ким, эч качан, эч нерсе унутпайт!
1945-2021 9- май, жеңишке 76 жыл. Баарыңыздардын майрамыңыздар менен!
Жергебизде ар дайым тынчтык болсун
559 viewsAkmöör, 03:38
Ж
