2022-01-14 12:42:21
Менен кейінгі сіңлім туғалы нағашылардың қолында өсті. Қазір 96 жасқа келген әжесі 1-сыныпта мектепке арқасына салып апаратын. Өте бұзық, ерке еді. Біз қонаққа барғанда ғана сөйлесетінбіз. Қайтқан уақытта сыртқы қақпаның алдында жылап қалатын.
Ал ол бізге тоқсандық демалыс сайын келіп тұрды. Оны бөтен адам санадық. Ата-анамыз қанша қоссада, бауыр сияқты көрмейтін едік. Ойынға қоспаймыз, төбелесеміз, жейтін тәттінің азын береміз. Ол да бізге бөтен қарайтын. Үйімізден "әжеме апарамын" деген оймен қасық пен кесеге дейін сөмкесіне салып алатын.
Карантин басталғанда екеумізде студент болдық. Бір қалада, бір үйде бірге тұрдық. Бір-бірімізді түсініп, қолдау бере бастадық. Бірақ ол кезде де жақындық сезілмейтін. Ақша берсем, қайтадан екі есе етіп қайтарып алатын едім, киімдерімді қатты қызғандым. Жиі келіспей, ұрысып қалып жүрдік.
Оның ата-анамызға реніші жоқ. Нағашылардың қолына беруге үлкен себеп болды. Ол оны да түсінді. Енді міне айырылмастай бауырмыз. Қандай жағдай болсада сені қолдайтын, саған сенетін адамның бары бақыт емес пе?
47 viewsedited 09:42