2022-04-26 15:59:28
Қара тілек Айсәуле – бала кезден бірге өскен жан құрбым еді, жатқан жері жайлы болсын. Екеуміз дос болдық. Сырлас болдық. Ауылдас болдық. Көрші болдық. Көп қуанышты сәттерде де, жанымыз жабырқаған қиын кездерде де бір-бірімізге демеу болдық.
Осылайша уақыт сырғып өтіп жатқан. Біздер бой жетіп, әрқайсымыз өз өмір жолымызбен кетуге дайындалып жүргенбіз. Кенеттен арамызға шоқ түсті. Айсәуле екеуміз енді бір-біріміздің бетімізді көрместей ауыр-ауыр сөздер айтып, қатты ұрсысып қалдық.
Содан не керек, мен Алматы қаласына кеттім. Ол Таразда қалды. Осы оқиғадан кейін бірнеше ай өтсе де бір кездері ең жақын болған құрбыммен арадағы жанжал есімнен кетпей-ақ қойды. Бұлайша араздасуға өзімді жазғыра бастадым. «Кешірімді болғанымда ара-қатынасымыз түзелер ме еді? Ол да кешірер ме еді?» деген ойлар маза бермеді. Соңында, алты-жеті ай өткен соң, Айсәулеге өзім хабарластым. Телефон соғып, сөйлескім келетінін, бұның мен үшін маңызды екенін, мүмкін болса Алматыға келуін сұрадым. Таң қалғаным, ол бірден келісіп:
– Жарайды, барамын, бетпе-бет сөйлескің келсе сол кезде айтарсың, – деді. Бұл шілденің 30-ы күні болатын.
Келіскеніміздей, Айсәуле Алматыға келді. Мен оны «Сайран» автовокзалынан күтіп алатын болдым. Сол күннен бір апта бұрын жаңа автокөлік сатып алған едім. Құрбымды күтіп алуға сол автокөлігіммен келіп тұрмын.
Күтіп алдым. Бірақ, кездескен кезде бір-бірімізге деген жылылық байқалмады. Арада өткен алты-жеті ай көңілге салған сызатты батыра түспесе, өшіре алмаған сияқты. Көріскенімізге қуанып, мәз-мейрам болған жоқпыз. Құдды бөтен адамдардай, салқын амандасып, қал-жағдай сұрастық.
Ал менің ішімде біртүрлі қобалжу пайда болғандай. Қорқыныш сияқты ма? Өйткені, жүрегімнің тарсылдап соғып тұрғанын сөйлеген кезде сездім, даусым дірілдеп шығатындай. Оны сыртқа білдіртпейін деп, өзімді барынша сабырлы ұстауға тырысамын.
– Мына жерде кафетерий бар, бір шыны шәй ішіп алайық. Жолдан келдің ғой, – деп сонда бұрылдық.
Кофеге тапсырыс бердік. Бір-бірімізге қарама-қарсы отырмыз. Үн жоқ. Айсәуле көзін төмен түсірген қалпы, басын көтермейді. Бұлай отыра бергеніміз жарамас деп:
– Қалайсың? Қалай келдің? Жолдан шаршаған жоқсың ба? Ауыл қалай? Не жаңалық? – деп сұрап жатырмын.
– Жақсымын! Көріп тұрғаныңдай, жақсы келдім, – деп қысқа қайырды.
Мен мұны да қалыпты жағдай ретінде қабылдадым. Қанша дегенмен, жарты жылдан астам уақыт араласқан жоқпыз ғой.
Содан бір кезде ол:
– Не үшін шақырдың? Айтатын қандай әңгімең бар? – деп сұрақты төтесінен қойды.
– Шақырған себебім, екеуміз ренжіскеннен бері қарай ойымнан кетпей қойдың. Егер менен қателік кетсе, кешірім сұрағым келді, – деп әңгімемді енді айта бастап едім, ол орнынан атып тұрды да:
– Біле білсең, маған кешіріміңнің керегі жоқ. Сен «шақырғанға жетіп келді» деп ойлап тұрсың ба? Жоқ! Өзімнің жұмыстарыммен келдім. Екеуміз айтатындай қандай әңгіме қалып еді? Біз енді бір-бірімізге ешкім емеспіз, – деп ашуланып кетті.
– Айсәуле, не болды саған? Артық ештеңе айтқаным жоқ қой. Келіп жатқаның қазір ғана емес пе, отыр, сөйлесейік! – дегенім сол еді:
– Менің сенімен сөйлесетіндей ешқандай әңгімем жоқ. Сенің жаңа алған көлігіңе көрімдігім болсын, осымен «насмерть» соғысып өл! – деді де, бұрылып шығып кетті.
Мен не істерімді білмей, аңырайып тұрдым да қалдым. Бірақ, әлгі соңғы сөздерді айтқан кездегі көзқарасы өңменіңнен өтіп кетердей, өткір болды. Есімді жинай алмай, екі-үш минут тұрдым да, сосын үйге қайтпақ болып сыртқа шықтым.
Жолда келе жатып, Айсәуленің айтқан сөздері құлағымның түбінен жаңғырып кетпей қойды. Онсыз да ренжіскен сәтіміз көңілімде қалып қойған, ал, мынау мен үшін тіпті күтпеген жағдай болды. Шілденің уақыты ғой, аяқ астынан жаңбыр да жауып кетті. Көлігімнің әйнек сүрткішін қайта-қайта қозғаймын. Өзімнің де көзімнің жасы тыйылар емес. Жолымды көрмей келемін. Бір қарасам, үйге жетіп қалыппын. Үйге қарай бұрыла бергенімде машинамның тарс еткен дауысы шықты. Шошып кеттім. Тоқтай салып қарасам, оң жағымдағы дөңгелек жолдың ернеуіне (бордюр) шығып кетіп, жарылыпты. Машинамды сол жерге қалдырдым да, жаңбырдың астында жүгіріп үйге жеттім.
Үлкен әпкем үйде болатын.
57 views12:59
B
