Ұйқта, жаным... Жанымды азаптама, Тау мен дала - бәрі де көз і | Кітап үзіндісі

Ұйқта, жаным...
Жанымды азаптама,
Тау мен дала - бәрі де көз ілді ғой.
Ит те жатыр шынжырды жалап қана,
Шаршатқандай ас жайлы өзін бір ой,
Теңіз ғана тасырлап тынши алмай,
Жапырақтар жұтады ағын демін.
Ал мен саған жалынам үн шығармай,
Сыбырлаймын: «Ұйқташы, жаным менің...»
Ұйқта, жаным...
Жаныңа мұң екпесін
Ренжісіп, келіспей қалғанымыз.
Елестетші: бәрі ертең түн өткесін
Ұмыт болып, жайнайды жан-жағымыз.
Ұйқта, жаным...
Кеп қалар таң да ұрланып.
Жасың тыйып, түсіңде күлімдеші.
Гүл тергендей куаншы, бал-бұл жанып,
Жүрегіңді жылатып түңілмеші.
Ұйқысырап сөйледің –
Жатқан жоқ па түсіңе ешкім еніп,
Дөңбекшуден әлде сен шаршадың-ау?
Онда ұйқыға ораншы, кетсін еріп
Жүрегіңде өңіңнен қалса қырау.
Ұйқта, жаным...
Кім екен тынышыңды алған –
Дөңбекшіген теңіз бе? Бұла жел ме?
Әлде көңілің қалды ма бір сұмдардан,
Әлде айыпты оңбаған — мына мен бе?
Ұйқта, жаным...
Жазбайсың ғой бұл түні, сені ұғамын,
Жыр да мұндай сәттерді түйсінеді.
Естисің бе - кешірші мені, жаным,
тым болмаса түсіңде сүйші мені.
Ұйқта, жаным...
Қол ұстасып өтейік сан құздардан,
Жер жарылып кетердей мына шақта
Қауіпті ғой, қиын ғой жалғыз қалған –
Құшақтасып құлайық құласақ та,
Жаныңды әсем тербесін күй ырғағы,
Ұмыт сосын өкпелі кешті мүлде.
Жер үстінде көз ілу қиындады,
Ұйқта, жаным, сонда да...

Фариза Оңғарсынова "Ұйқта, жаным"