2021-08-30 18:51:20
Алда 'он тоғызыншы жыл' күтіп тұр. Он сегізімді қорытындылау мақсатында жеке каналымдағы ойларымды оқуды бастадым. Күзде қандай болғаным, мені мазалаған нәрселерді есіме алып, біріне ұялып, біріне мәз болып жүргем)
7:15. Аялдама және таңғы таза ауа. Аялдамада ешкім жоқ. Құлаққабымда Нұржан Керменбаев пен Орда тобы әндетуде. Ескі әуендердің әсерінен бе, әлде бұрынғы ойларымды оқып жүргеннен бе біртүрлі күй кештім. Болашақтағы мен дәл қазіргі өзіме қарап тұрған сияқты болып кеттім. Сосын әлем жәймен келіп, сыбырлап кетті де, мынаны түсіндім: << Осының бәрі фигня ғой. Алдынғы күні оңбай құлағаным. Дәл қазіргі кешігемін-ау деген уайым. Кешегі қобалжудан айтқан мәнсіз, әрі күлкілі сөздеріме ұялуым. >>
Бірнеше күннен кейін киімімді жоғалтып алсам бола ма? Онымен қоймай дәл сол күні бір адамға ренжіп қалдым. "Жолым болмайдыы" деп сіңіліме шағымданып алғам. Сондай күймен жұмыста түнгі ауысымда болдым. Бір әңгімені құлағым шалып қалды: "Шынымды айтайын, мен өмір сүргім келмей кетті. Бар шыдамым таусылды. Дәл қазір өліп кеткім-ақ келіп отыр. Тек Алладан қорқамын." Осындай маңызды әңгімеде жоғалтқан көңілім мен киімім есіме түсіп кетті. Әлемнің дауысын естідім де, ойладым: << маңызы жоқ нәрселерге неге көңілімді түсіремін? >> Келесі күні киімім табылды, әлгі кісінің басқа біреуге былай айтқаның естіп, қуандым: "Маңызды нәрсе тек денсаулық екен, қалғаны маңызды емес. Уайымдай бермей, тамағыңды жеп ал"
Тағы да аялдама. Кеш. Әуен тыңдап отырмын. Бір аға "16 өтіп кеткен жоқ па?" деген сұрақпен әңгімесін бастады. Қандай телефондар жақсы екенін сұрады. Іштей қорқып отырдым. Жауабым қысқарып, жәй тыңдап отырдым. Әңгіме мына толқынға бұрылды: "Қызым болғанда ғой. Қыз деген жақсы ғой. Ұлдардан қайыр жоқ. Екі ұлым бар, тіпті амандаспайды. Әйелім қайтыс болып кеткен, өзім анау жерде жұмыс жасаймын" Ұлдарын айтқан кезде жылағысы кеп кеткендей болды. Не айтарымды білмей қалдым. Қалтасынан темекісін шығарып, жанындағылардан оттық сұрады. Автобусым келіп, орнымнан тұрып, қоштастым. "Жолың болсын, қызым", - деді.
Ойымды басқа жаққа бөлуге қанша тырысқаныммен болмады. Ешкіммен сөйлеспей, үйіне құлаққаппен құшақтаса қайтатын менімен неге ондай әңгіме болды? Мен әлемде осындай адамдар көп екенін білемін, бірақ дәл осы әңгімеден қалған әсер түрлі түсініктер әкелді. Және әлем маған: "пофигист бол" деп айқайлап жатқандай көрінді. Көп нәрселер менің уайымыма лайық емес екен. Мен ойлауым керек нәрселер күнделікті кішкентай мәселелер емес, басқа маңызды дүниелер. Әр адам өзі үшін құнды нәрсенің не екенін білуі керек сияқты. Ал қалғанына мән бермеу керек. Мұны айту бөлек, түсіну бөлек екен. Сол үшін де әр адам бұл түсінікке өзі келуі керек деп түйдім.
Мен есікке аяғын ұрып алса ашуланбайтын, ыдысты сындырып алғанда сабырмен қарайтын, шәйді төгіп алғанда күле салатын, біреудің ойын естігенде қабылдай алатын, ішкі күйіне ауа-райы әсер етпейтін, өзіне не маңызды екенін білетін кезеңге өткім келетінін түсіндім. Ондай адамдар шынында маңызды, немесе көп сабырды қажет ететін мәселеде оңай сынбайтын секілді.
92 views15:51
Ғ
