2021-09-08 07:59:28
Түнгі ауысымнан қайтып келе Ескендір, бірдеңені есіне алғандай күрсіне ойланды.
«Біз жаспыз» — бұл сөзді жиі қайталай бергенім есімде. Нақты қашан екені есімде жоқ, бірақ, он алты жасымнан бері «мен жаспын», «біз жаспыз» деуге құмартатынмын. Он жеті, он сегіз, он тоғыз жаста да сол жастық туралы қақсап келе, жиырма жасқа тола отырып жым болдым.
Бұл қалай? Жиырма жаста адам қартая ма,- деп негізсіз толғаныстар жасаймын. Мен ширақпын, жылдам әрі қағілез де сияқтымын. Солай екенін түсіне отыра, неге онда «мен жаспын» деген сөзді сирете түстім? Белгісіз-ау...
Шынында, түк те белгісіз емес. Бәрі айқын, бәрі анық, белгілі. Себеп тек өзімнің уақытқа деген көзқарасымда. Басқаны қайдам, бірақ, мені толғандыратыны он жылдан кейін менің жасым отызда болатындығы. Бұл бір қайғыратын да нәрсе емес. Сөйте келе, бәрібір маған үрей тудырады. Рас, уақыт алға жылжи бермек. Ол тоқтамайды. Артқа да қайта бұрылмайды. Ал мен ше, мен? Уақыт жылжыған сайын, «ойбай-оу, жастығым артта, мен кәрі алда»,- деп қорқа беруім шарт па? Өле-өлгенше уақыттан қорқа түсуім керек пе? Ай, жоқ. Мен нағыз жасқаншақ ақымақпын. Құдай жан берді, өмірмен бірге уақыт берді, енді, тағы не керек?
Өткен естеліктермен өмір сүріп, жарқын сәттерді еске ала бергенше, неге осы шақпен, болашаққа деген нық көзқараспен өмір сүрмейтінім өзіме де қызық. Жастық жайлы қайғыратын мен Есенин де емеспін ғой. Міне бармын, иә дәл қазір отырмын. Жастық жайлы қайғырмаймын да. Өйткені, түсіндім. Мен шынымен жаспын. Жүрекпен түсінсем болды, басқасы бізге не тәйірі. Уақытым да жетерлік. Қанша жылдар өтсе де жас болып қала беремін.
Осылай, өз ойым өзіме сабақ болды. Ертең? Иә, ертеңгі күн мені де, сені де, барлығымызды күтпек. Жастығым қазір басымда, көрпем де үстімде, уайымдайтын дәнеңе жоқ. Солай, бұл да анық...
(@meyirimdi_bol)
60 viewsedited 04:59
V
