Бир жолу автобуста бараткам көп жыл болуп калды. Менин алдымда | Балдар психологиясы, бала тарбиялоо.Рано Акматова.

Бир жолу автобуста бараткам көп жыл болуп калды. Менин алдымда отургучта алты жашар наристе бир нерселерди кыйкырып жаткан. Апасы терезеден сыртты тиктеп, эч кандай реакция кылган жок. Анан анын жеңинен тартып апалап жатты. Терезенин сыртында бак-дарактар ​​калкып, жамгыр жаап, боз болуп тургаН.
Бала бир нерсени талап кылып жатты.

Анан күтүлбөгөн жерден апасы терезеден ага бурулуп, анын колун өзүнө тартып:
- Менден эмне каалайсың?! Тойгуздуң го- деди.
Бала эмне дешин билбей кекечтенди.

Эмне болуп жатасын, эч тынчыбай койдуң го. Сен ким экениңди билесиңби?! Сен эч кимсиң! Түшүндүбү?! Сен эч ким эмессиң! Апа баланын бетине карап, жөн эле заарын чачыратып жиберди.
Бала аны карап калды, мага башы титиреп жаткандай туюлду. Же балким менин башым титиреп жаттыбы. Аркамдын тердеп жатканын сездим.

Ошондогу оюм эсимде: “Ал чын эле баласы менен сүйлөшүп жатабы?! Бул учурда апа эмнени ойлоп жатат?!” Жакшылап конул буруп койбойбу .


"Мен сени көрөргө көзүм жок" деп балага шыбырады.
– Сен баланы өлтүрдүң! – дедим ичимден.
Автобуста башкалар уктап бара жатышкан. Мен кыймылдабай карап отурдум.
Бала ыйлаган жок.
Апа анын колун таштап, кайра терезеге бурулду. Бала унчукпай, эмнегедир дароо тынчыды. Маңдайдагы отургучтун жыртык артын карап унчукпай калды. Мен туруп барып, баарынын көзүнчө апасын сүзүп салгым келди!
Ага айткым келди: “Бул сен кандай апасын! Сен кимсиң! Сен баланы өлтүрдүң го сөздөрүң менен!"

Ант берем, мен муну кылмакмын! Бир гана бала мени кармап турду!
Мен көзүмдү жумуп, кандайдыр бир жол менен тынчтануу үчүн терең дем ала баштадым.
Анан кайра көзүмдү ачсам, студент окшойт, тармал чач, джынсы костюмчан бир жаш жигит балага момпосуй берди.
Бала алды. Анан жигит ага экинчи момпосуй берди. Бала олку-солку болуп, экинчисин да алды.

Анан бир реакция болду, аны көрүп көзүмдүн жашын араң кармадым.
Бала момпосуйду ачкан жок, апасынын колуна колун акырын тийгизди.

Апа дароо ага жүзүн бурган жок, айнекти караган боюнча келе жатты.

Бала апасына момпосуй сунду.
Апа момпосуйга карады, мен анын таң калып жатканын көрдүм.
Анан момпосуйду баланын колуна салды. "Мен жебейм, жей бер өзүң" деди ал.

Бала колун түшүргөн жок.
– Өзүң же, – деди апа акырын кошумчалап. "Мен жегим келген жок,чын айтам"
Бала унчукпай момпосуйду анын бутуна койду.

Мен бул учурду эч качан унутпайм. Бир нече мүнөттүн ичинде бул бала менин көз алдымда эркек болуп, ачуулуу, кыжырданган апасын сулуу жаш келинге айлантты.
Эмнеси болсо да, мен ошондой сезимде болдум.
Апа бутундагы момпосуйду карап унчукпай калды. Ал көпкө унчукпай турду. Анан баланы жаңы көргөндөй карады да кучагына кысты. Бала дагы апасын кучактап алды. Анан момпосуйду ачып, апасына берди. Апасы аны оозуна салганга чейин озу жеген жок. Муну элестеттинизби?!
Бул мен учун дагы бир шок болду,ал кандай шок:
Ошондо мен өзүм жөнүндө мынтип ойлондум: «Мына, сен ушундай адилеттуу адам болуп отурасың, ордуңдан тургуң келди, аялды айыптадың, аны «сындыргың», урушкуң келди.
А сен жаңжал менен урушкандан башка эч нерсеге жетмек эмессиң.

А бул баланы карачы, кандай акылман, кандай улуу, бул бала апасынын ачуусун башкача турдо жеңе алды. Бул ойлор жүрөккө жетип, көз жашка айланып кетти.

Апасы менен баласы башын бириктирип, кучакташып отурушту.
Анан айдоочу менин остановкамды билдирди. Чыгып баратып баланын колуна колум тийгиздим. Мен ага "рахмат" дедим. Менимче, ал түшүнгөн жок, бирок бул маанилүү эмес.

Мен бул учурду сабак катары дайыма эстейм. Мен бир нерсени билдим, бирок аны түшүнүү үчүн көп жылдар өттү.

Бул бардык эле чоңдор биле бербеген чыныгы нерсе. Бул жөн гана үлгү жана тарбиялоо. Кыйкырбай, айыптабай, уруп-сабоосу жок, кыймыл аракет менен гана иштейт, ал жерде башка эч нерсе жок. Ал эми бала бул кыймыл аракетти көрсөттү. Апасы үчүн да, мен үчүн да. Бала бизди өзгөрттү..."

"Жамандыкка жеңилбе, жамандыкты жакшылык менен жең" дегенди көрсөтту бала.